جــانــانه تــه خو داســې نـه وې؛ دچــا خبــري دې ضــرورمنلې دينه , تورو ته سپين خلک پيدا دي ځکه د سترګو تور د سترګو مينځ کې دينه , توره به نه کړې نو به څه کړې چې دې شېدې د پښتنې رودلي دينه , ته بې وفا شوې زه دې هېر کړم زه بې وفا نه يم چي تابه هېرومه , ته چې په ما پورې خندا کړې خدای دې مئين کړه چې زما د خندا شينه , ته چې زما د يارۍ نه وې زما ويده زړګی دې ولې ويښونه , ته چې زما قبر ته راشې زه به په قبر کې اشنا خوشاله شمه , ته د کوهاټ په غاښي راشه زه دره وال ټوپک په غاړه ګرځومه

ستا په یاد کې

هسې ژاړمه گرځيږم ستا په ياد كې

نوم مې پاتې نور وركيږم ستا په ياد كې

كه مې ګورې نو وعده راسره كيږده

نور نو زه هم ډېر ژړيږم ستا په ياد كې

يوه لحظه به د ژوندون په دې دنيا وي

ګوره خاورې ايري كيږم ستا په ياد كې

ز ه خو خوښ وم چې وم ورك له دې دنيا نه

شاهده تا پسې كړيږم ستا په ياد كې